Συνδεθείτε μαζί μας

Ευρωπαϊκή Επιτροπή

Τα δικαστήρια οδηγούνται για βόλτα από εταιρείες-κέλυφος

ΜΕΡΙΔΙΟ:

Δημοσιευμένα

on

Χρησιμοποιούμε την εγγραφή σας για να παρέχουμε περιεχόμενο με τους τρόπους στους οποίους συναινέσατε και να βελτιώσουμε την κατανόησή μας για εσάς. Μπορείτε να διαγραφείτε οποιαδήποτε στιγμή.

Πέρασε μόλις ένας μήνας χωρίς άλλη είδηση ​​να ανακοινώσει τους μυριάδες τρόπους με τους οποίους οι πλουσιότεροι του κόσμου χρησιμοποιούν νομικά και φορολογικά κενά για να κρατήσουν μυστικές τις δραστηριότητές τους. Είτε πρόκειται για διασημότητες που εξασφαλίζουν υπερ-εντολές για να κρατήσουν τις εξωσυζυγικές τους σχέσεις μακριά από τα πρωτοσέλιδα είτε για ολιγάρχες που χρησιμοποιούν υπεράκτια φορολογικά καθεστώτα για να κρύψουν τα φερόμενα παράνομα κέρδη τους.

Το πιο πρόσφατο σχέδιο που ανησυχεί τους υποστηρικτές της διαφάνειας ήταν εταιρείες παραγωγής χαρτιού από σκιώδεις δικαιοδοσίες που χρησιμοποιούν δικαστήρια πιο διαφανών χωρών για να εμποδίσουν τους ανταγωνιστές ή την επιβράδυνση της δικαιοσύνης, όλα συγκαλύπτοντας την ιδιοκτησία εταιρειών και κρύβοντας πιθανές συγκρούσεις συμφερόντων. Τουλάχιστον οι υπερ-εντολές, μια από τις πιο ενδιαφέρουσες τρέλες διασημοτήτων των τελευταίων δύο δεκαετιών, απαιτούν προσφυγή στο Ανώτατο Δικαστήριο της Αγγλίας με λεπτομέρειες της υπόθεσης και απόφαση δικαστή. Αντίθετα, οι εταιρικές οντότητες του ταχυδρομείου χρησιμοποιούνται για να παραπλανήσουν τους πάντες στο νομικό σύστημα από τον δικαστή μέχρι τον ρεπόρτερ της αίθουσας του δικαστηρίου. 

Οι αδιαφανείς εταιρείες ταχυδρομικών θυρίδων που ελέγχονται από ιδιοκτήτες μυστηρίου δεν είναι φυσικά κάτι καινούργιο και έχουν αναδυθεί σε όλο τον κόσμο με μια σειρά από διαφορετικές μορφές. Σε ορισμένες περιπτώσεις, έχουν καθιερωθεί για νόμιμους λόγους.

Ομοίως, εταιρείες κέλυφος – εταιρικές οντότητες χωρίς ενεργές επιχειρηματικές δραστηριότητες ή σημαντικά περιουσιακά στοιχεία – για παράδειγμα μπορούν να διαδραματίσουν έγκυρο ρόλο στην απόκτηση διαφορετικών μορφών χρηματοδότησης ή ως διαχειριστής περιορισμένης ευθύνης για ένα καταπίστευμα. Εμφανίζονται επίσης σε πολλά σκάνδαλα όπου χρησιμοποιούνται από εταιρείες και ιδιώτες για σκοπούς φοροδιαφυγής και ξεπλύματος βρώμικου χρήματος, με το μέγεθος αυτής της πρακτικής να καταδεικνύεται από τη διαρροή των Panama Papers το 2016, όπως τονίζουν οι ευρωβουλευτές.

Τις τελευταίες δύο δεκαετίες οι εταιρείες κέλυφος χρησιμοποιούνται ολοένα και περισσότερο για το ξέπλυμα χρημάτων από τη μια δικαιοδοσία στην άλλη, συχνά με τη βοήθεια συμβιβαζόμενων δικαστών. Το «Russian Laundromat», ένα ευρέως δημοσιευμένο σύστημα ξεπλύματος χρήματος που λειτούργησε μεταξύ 2010 και 2014, περιελάμβανε τη δημιουργία 21 βασικών εταιρειών με έδρα το Ηνωμένο Βασίλειο, την Κύπρο και τη Νέα Ζηλανδία.

Οι εταιρείες δημιουργήθηκαν με ευκολία και χωρίς καμία διαφάνεια για να δείξουν τον έλεγχο των μυαλών και των οικονομικών συμφερόντων που επρόκειτο να κερδίσουν από την κατάχρησή τους. Οι κρυφοί ιδιοκτήτες αυτών των εταιρειών θα τις χρησιμοποιούσαν στη συνέχεια για να ξεπλύνουν χρήματα δημιουργώντας ψεύτικο χρέος μεταξύ ρωσικών και δυτικών εταιρειών κέλυφος και στη συνέχεια δωροδοκώντας έναν διεφθαρμένο Μολδαβό δικαστή για να διατάξει την εταιρεία να «πληρώσει» αυτό το χρέος σε έναν λογαριασμό που ελέγχεται από το δικαστήριο, ο οποίος ήταν κρυμμένος Ο ιδιοκτήτης θα μπορούσε τότε να αποσύρει τα, καθαρισμένα τώρα, κεφάλαια από. Περίπου 19 ρωσικές τράπεζες συμμετείχαν στο πρόγραμμα, το οποίο βοήθησε να μεταφερθούν μεταξύ 20 και 80 δισεκατομμυρίων δολαρίων από τη Ρωσία μέσω ενός δικτύου ξένων τραπεζών, οι περισσότερες από αυτές στη Λετονία, σε εταιρείες που είχαν συσταθεί στη Δύση.

Ενώ το πλυντήριο έκλεισε τελικά, εκείνοι πίσω από αυτό είχαν χρόνια να καθαρίσουν και να μεταφέρουν δεκάδες δισεκατομμύρια περιουσίες που είχαν αποκτηθεί παράνομα ή με άλλο τρόπο σε κίνδυνο στο δυτικό τραπεζικό σύστημα. Ο Μολδαβός επιχειρηματίας και πρώην βουλευτής, Veaceslav Platon, ονομάστηκε αρχιτέκτονας του ρωσικού πλυντηρίου από το μολδαβικό δικαστήριο. Παραμένει ο μόνος καταδικασμένος μέχρι σήμερα ως αποτέλεσμα ποινικών ερευνών για το σύστημα σε διάφορες δικαιοδοσίες. Τα βασικά σημεία για ολόκληρο το σύστημα ήταν τα δυτικά συστήματα δικαιοσύνης τα οποία, αν και λειτουργούσαν καλή τη πίστη, δεν απαιτούσαν επαρκή διαφάνεια σχετικά με το ποιος στέκεται πίσω από τις εταιρείες που είχαν πρόσβαση σε αυτά τα δικαστήρια.

Διαφήμιση

Ενώ το πλυντήριο έχει κλείσει, σκοτεινές ψευδείς εταιρείες έχουν βρει έναν νέο τρόπο να εκμεταλλεύονται τα δυτικά συστήματα δικαιοσύνης χρησιμοποιώντας δικαστικές διαφορές σε αξιοσέβαστες νομικές δικαιοδοσίες. Το 2020 αναφέρθηκε ότι Ρώσοι ολιγάρχες χρησιμοποιούσαν ψεύτικες εταιρείες για να ξεπλύνουν χρήματα μέσω αγγλικών δικαστηρίων. Η έκθεση ισχυριζόταν ότι οι ολιγάρχες θα προσέφυγαν εναντίον τους στα αγγλικά δικαστήρια χρησιμοποιώντας μια ψευδή εταιρεία, που βρίσκεται σε μια αδιαφανή φορολογική δικαιοδοσία, της οποίας ήταν ο μόνος δικαιούχος και στη συνέχεια θα «έχανε» σκόπιμα την υπόθεση και θα τους διατάχθηκε να μεταφέρουν τα κεφάλαια στο Εταιρία. Χρησιμοποιώντας αυτή την προσέγγιση, χρήματα από αμφίβολες πηγές θα μπορούσαν να ξεπλυθούν με δικαστική απόφαση και να εισέλθουν στο δυτικό τραπεζικό σύστημα ως καθαρά μετρητά με φαινομενικά νόμιμη προέλευση. 

Μια περαιτέρω ανησυχητική εξέλιξη είναι τα πρόσφατα στοιχεία ότι αξιόπιστα συστήματα διαιτησίας χρησιμοποιούνται ως εργαλείο για την προώθηση πρακτικών διαφθοράς. Μια τέτοια υπόθεση υποβλήθηκε στο Λονδίνο από την Process and Industrial Developments (P&ID), μια εταιρεία των Βρετανικών Παρθένων Νήσων, κατά της κυβέρνησης της Νιγηρίας για την κατάρρευση ενός 20ετούς συμβολαίου για την παραγωγή ενέργειας. Η P&ID κατηγόρησε το κράτος της Δυτικής Αφρικής για αθέτηση της σύμβασης και το 2017 μια επιτροπή διαιτησίας αποφάσισε υπέρ της εταιρείας επιδικάζοντάς τους σχεδόν 10 δισεκατομμύρια δολάρια. Μόνο όταν το θέμα παραπέμφθηκε στο Ανώτατο Δικαστήριο αναφέρθηκε ότι φέρεται να είχαν καταβληθεί χρηματικά «δώρα» σε καφέ φακέλους σε αξιωματούχους του Υπουργείου Πετρελαίου.

Η P&ID, η οποία ιδρύθηκε από τους Ιρλανδούς επιχειρηματίες Mick Quinn και Brendan Cahill, έχει αρνηθεί σθεναρά τους ισχυρισμούς ή οποιαδήποτε αδικοπραγία. Ενώ η διαιτησία απέχει πολύ από το να έχει τελειώσει, η υπόθεση, όπως έχει υποστηριχθεί, έχει δείξει πόσο εύκολα θα μπορούσαν να χειραγωγηθούν οι διαδικασίες επίλυσης διαφορών.  

Μια άλλη εν εξελίξει υπόθεση στην Ιρλανδία αποκάλυψε περαιτέρω τον βαθμό στον οποίο οι εταιρείες κέλυφος δήθεν μπορούν να χειραγωγήσουν τα δυτικά δικαστήρια. Το Ανώτατο Δικαστήριο της Ιρλανδίας έγινε ο τελευταίος διαιτητής μιας δεκαετίας ρωσικής εταιρικής διαμάχης σχετικά με την ToAZ, έναν από τους μεγαλύτερους κατασκευαστές αμμωνίας στον κόσμο, σε μια υπόθεση στην οποία κατατέθηκαν περίπου 200 ένορκες βεβαιώσεις μόνο στην Ιρλανδία. Στην καρδιά της η υπόθεση είναι μια μάχη για την ιδιοκτησία της εταιρείας μεταξύ των καταδικασθέντων πατέρα και γιου Βλαντιμίρ και Σεργκέι Μαχλάι, και του Ντμίτρι Μαζεπίν, ενός αντίπαλου Ρώσου επιχειρηματία που κατέχει μειοψηφικό μερίδιο στην επιχείρηση. Το 2019 ένα ρωσικό δικαστήριο έκρινε την ομάδα πατέρα και γιου ένοχοι για απάτη πουλώντας την αμμωνία ToAZ που παρήχθη σε τιμή πολύ χαμηλότερη από τις τιμές της αγοράς σε μια συνδεδεμένη εταιρεία η οποία δέκα την πούλησε σε υψηλότερη τιμή της αγοράς, επιτρέποντας στους Makhlais να κερδίσουν τη διαφορά σε βάρος των μετόχων της ToAZ.

Έχοντας φύγει από τη Ρωσία προτού φυλακιστούν, οι Makhlais πιστεύεται τώρα ότι χρησιμοποιούν τέσσερις εταιρείες κοχυλιών στην Καραϊβική για να κατέχουν το πλειοψηφικό τους μερίδιο στην ToAZ. Αυτές οι τέσσερις εταιρείες φέρεται να έχουν χρησιμοποιήσει τώρα την ύπαρξη άλλης ιρλανδικής εταιρείας ταχυδρομικών ταχυδρομείων για να υποβάλουν αξίωση 2 δισεκατομμυρίων δολαρίων για αποζημίωση κατά της Mazepin στα δικαστήρια της Ιρλανδίας, χωρίς να χρειάζεται να αποκαλύψουν ποιοι είναι οι μέτοχοί τους, ποιος ελέγχει τις εταιρείες ή πώς δημιουργήθηκαν. κατέχει μετοχές σε ρωσική εταιρεία αμμωνίας.

Αν και αυτό μπορεί να φαίνεται σαν μια μέρα δουλειά για την τυπική νομική σας διαμάχη μεταξύ Ρώσων ολιγαρχών και δεν προκαλεί ανησυχία για το ευρύ κοινό, δείχνει την ανησυχητική αύξηση των εικονικών εταιρειών που χρησιμοποιούνται ως μέτωπα σε νομικές υποθέσεις. Γενικά, φαίνεται χλευασμός της έννοιας της ανοιχτής δικαιοσύνης για τις εταιρείες-κέλυφος της Καραϊβικής να έχουν πρόσβαση σε αξιόπιστα δικαστήρια κοινού δικαίου για να εκδικαστούν οι υποθέσεις τους, να χρησιμοποιούν διαδικαστικά τσικάνια για να επιβραδύνουν τις διαδικασίες και να εμποδίζουν την επιβολή αλλού ενώ μπορούν να κρύψουν τους ιδιοκτήτες τους και τον έλεγχο των μυαλών από το κοινό και τα δικαστήρια. Ενώ τα τρέχοντα παραδείγματα σχετίζονται με πολύ πλούσιους ανθρώπους που φέρεται να χρησιμοποιούν αυτές τις τακτικές εναντίον άλλων πλουσίων, δεν υπάρχει καμία αρχή ή προηγούμενο που θα εμπόδιζε τα αδίστακτα συμφέροντα να χρησιμοποιούν εταιρείες κέλυφος για να κρύψουν τη συμμετοχή τους καθώς ξεκινούν διαδικασίες εναντίον απλών πολιτών, ΜΚΟ ή δημοσιογράφων.

Ένας χρηματοοικονομικός εμπειρογνώμονας που εδρεύει στις Βρυξέλλες είπε: «Για να πληρώσουν τα δυτικά συστήματα δικαιοσύνης περισσότερα από απλά λόγια στην αρχή της ανοιχτής δικαιοσύνης, τα βασικά πρότυπα διαφάνειας πρέπει να εφαρμόζονται στα μέρη που επιδιώκουν να έχουν πρόσβαση στο δικαστήριο. Ως ένα πολύ καθυστερημένο πρώτο βήμα, οι ιδιωτικές ξένες εταιρείες θα πρέπει να είναι ο πρώτος στόχος των νέων προτύπων στη διαφάνεια των διαφορών. Μια σαφής άποψη σχετικά με τα μυαλά που ελέγχουν και τους εμπορικούς δικαιούχους των διαδίκων είναι προς το συμφέρον του κοινού και, το πιο σημαντικό, προς το συμφέρον της δικαιοσύνης».

Μοιραστείτε αυτό το άρθρο:

Το EU Reporter δημοσιεύει άρθρα από διάφορες εξωτερικές πηγές που εκφράζουν ένα ευρύ φάσμα απόψεων. Οι θέσεις που λαμβάνονται σε αυτά τα άρθρα δεν είναι απαραίτητα αυτές του EU Reporter.
Διαφήμιση

Τάσεις